| |
Lied 104 |
| Vers 1: | Weet je wat, weet je wat,
zeiden ze in Babelstad:
Laten wij een toren maken,
om elkaar niet kwijt te raken.
Bouwen gaan we groot en klein,
tot we in de wolken zijn.
|
| Vers 2: | Allemaal, allemaal
spraken zij dezelfde taal:
laat de wind ons niet verdrijven,
laat ons bij de toren blijven.
Want dat bundelt onze kracht,
torenhoog wordt onze macht.
|
| Vers 3: | Hoor je dat, hoor je dat,
Babel werd een babbelstad.
Want de Heer der mensenkindren
kwam dat stoute plan verhindren
Hij verwarde toen hun spraak
en de torenbouw liep spaak.
|
| |
|
Lied 105 |
| Vers 1: | Jakob is gekomen
diep in de woestijn,
om van God te dromen
en een kind te zijn.
|
| Vers 2: | Vluchtend voor zijn vader,
vluchtend voor het recht,
zag hij daar die ladder
loodrecht opgericht
|
| Vers 3: | en de hemelboden
gingen op en neer;
met gesloten ogen
zag hij daar de Heer,
|
| Vers 4: | met gesloten oren
hoorde hij zijn naam,
dat hij was geboren
om voor God te staan.
|
| Vers 5: | Zo is hij verenigd
met zijn voorgeslacht
en hij werd gereinigd
in de zwarte nacht,
|
| Vers 6: | toen hij lag te slapen
aan de hemelpoort,
God zal niet verlaten
wie Hem toebehoort
|
| Vers 7: | en Hij zal hem geven
kind aan huis te zijn,
overvloedig leven
diep in de woestijn.
|
| |
|
